(η κεντρική φωτο από την ανάρτηση του κ Μ. Χατζόπουλου)
Δεν ξέρω ποιος έστησε το ταμπλώ για τον μέγιστο Νικόλαο Σταυρινίδη στην έκθεση για τη Μικρασία και τους πρόσφυγες στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου, δεν ξέρω ποιος γενικά έχει στο δήμο Ηρακλείου ή στη Βικελαία τις πράγματι θετικές ιδέες να υπάρχει ενασχόληση με τον μεγάλο τουρκολόγο, αλλά έχει το απόλυτο δίκιο ο εγγονός του, ο γιος της κόρης του, δηλαδή, ιστορικός Μάριος Χατζόπουλος να εκφράζει, πέρα από την ευγνωμοσύνη του, την έκπληξη του για το ότι ουδείς σκέφτηκε να του “χτυπήσει την πόρτα”, να του ζητήσει δηλαδή υλικό. Στον ίδιο ή σε κάποιον άλλο της οικογένειας.
Το να βάλεις 5 εξώφυλλα βιβλίων του για την Ιστορία της Κρήτης και μια φωτογραφία του, δεν είναι και το αφιέρωμα που θα χαρακτήριζε κάποιος ως “πλήρες”, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν τα περιθώρια της πληρότητας σε μια τέτοια έκθεση.
Ο πρόσφυγας Ν. Σταυρινίδης δεν είναι μια μορφή που χάνεται στο βάθος των αιώνων, υπήρχε και πρόσφερε σχετικά πρόσφατα, άρα υπάρχουν οι απόγονοί του. Και μάλιστα ο εγγονός του είναι γνωστός (ελπίζω και στον δήμο Ηρακλείου…) ιστορικός. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό, από γνώση, πληροφορία, υλικό, της ζωής του μεγάλου ιστοριοδίφη και θεμελιωτή των τουρκικών σπουδών στην Κρήτη.
